و خذ بقلبی الی مراشدی.

حقیقتا همه چیز در عجیب‌ترین حالت خودش قرار داره. امروز توی اینستا، پست دختری رو دیدم که برای مهاجرت به ایتالیا خیلی سختی کشیده بود و حالا پس از مدت‌ها به آرزوش رسیده بود و از اون‌جا پست می‌گذاشت؛ و یاد دخترعمه‌ام افتادم، اون هم یک دختر مجرده که دور از خانواده‌اش توی یه کشور دیگه زندگی می‌کنه؛ اما این بار عمه‌ام و خانواده‌اش ایتالیا و دخترعمه‌ام ایران. همون‌قدر که اون دختر اینستاگرامی برای زندگی در تورین تلاش کرد، دخترعمه‌ی من هم برای زندگی در تهران عرق ریخت. راستش اصلا ساده نیست که زندگی اروپایی و ثروت میلیاردی و خانواده‌ات رو رها کنی و بیای ایران، اما آمال و آرزوها فرق داره، و همین‌ها آدمی رو می‌سازه؛ یکی ایتالیا رو ترجیح میده و یکی ایران رو. من تو کدوم دسته‌ام؟ فعلا دسته دوم، می‌نویسم فعلا چون از آینده خبر ندارم.

ترجمه عنوان: و دلم را به نقطه‌ای که خیرم در آن است، متوجه ساز. از امام علی علیه‌السلام.